Król Elfów

Czyj galop tak tętni w wichurze i ćmie?
To ojciec z swym synem na koniu w cwał rwie,
to ojciec swe dziecię w czas wiezie spóźniony
i grzeje, ogarnia mocnymi ramiony.

-Mój synu, wciąż z lękiem twarzyczkę zasłaniasz...
-Nie widzisz, mój ojcze, jak elf nas dogania?
Król elfów w koronie...i wlecze swój płaszcz...
-Mój synku, mgły wstają i wloką się, patrz!

"Pójdź do mnie, chodź do mnie, chłopczyno, bez obaw!
Znam ślicznych gier mnóstwo, chodź, pobaw się, pobaw"!
I pełno mam kwiatów na brzegach mych wód,
A matka ma chowa złocistych szat w bród..."

-Mój ojcze, mój ojcze, czyś tego nie słuchał,
co elf mi obiecał, naszeptał do ucha?
-Uspokój się, synku, uspokój się, mały,
to wiatr tak w olszynach liść rusza, liść stlały.

"Chodź, piękny mój chłopcze, w te olchy...chodź ze mną,
me córy troskliwie hołubić cię będą.
Me córy tam tańczą, nim zejdzie świt,
wśpiewają... whuśtają i ciebie w swój rytm..."

-Mój ojcze, nie widzisz tam, w cieniu, przy drzewie
król elfów mnie wabi do swoich królewien.
-Mój synku...mój synku... sokoli mam wzrok:
To stare trzy wierzby szarzeją przez mrok.

"Ja kocham się w tobie... Twój wdzięk mnie zniewolił...
a będziesz oporny, to porwę wbrew woli!"
-Tatusiu...Tatusiu! Ach, jaki ból!
Już ciągnie mnie, ciągnie okrutny król...

Strach ojca porywa. Ostrogą spiął konia,
wiatr ściga- a dziecko majaczy w ramionach.
I dopadł wrót domu, nim zeszedł świt.
Na rękach syn jego już nie żył. Już stygł.

Właśnie ten wiersz "chodził" mi po głowie, gdy robiłam poniższy naszyjnik, Który zgłaszam w Kreatywnym Kufrze: